OLJAN – DEN SVARTA FÖRSTÖRAREN!

DURÛZ (durzî) KURD IN

WELÎD CANPOLAT: EZ KURD IM

Gazeteci Gürbüz Evren'in CNN-Turk tv. kanalında Dürzilere dair söylediği sözde gerçeklere karşı, Dürzi lider Velid Canpolad'ın bundan 26 yıl önce Sosyalist Enternasyonal'in 18. Kongresinde Armanc gazetesinin Haziran-Temmuz 1989 tarihli 93-94. sayısında yaptığı açıklamada: "Ez Kurd im, ji Kilîsê me." (Ben Kurdüm ve Kilis'liyim) diyor.

Dirûz Canpolat Mîr'leri

Dürzi'lerin kürd kökeni

XAPO ve HİZBUL-ŞEYTAN’IN DANIŞIKLI DÖVÜŞÜ

Xapo ile Hizbul-Şeytan’ın danışıklı dövüşü sonucunda sadece kürd tasfiyesi yapıldı. Hizbullah denilen, aslında Hizbul-Şeytan olan MİT/JİTEM/Ergenekon hareketi, binlerce kürd aydınını ve devrimcisini işgalci islamo-faşist Türkiye adına yakalattı ve katletti.

Benzeri bir danışıklı dövüş, 1979–1980 yılları arasında yine Xapo ile Süleyman Demirel’in başında bulunduğu kürd katili Ergenekon örgütü arasında gerçekleştirildi. Ergenekon, tıpkı Xapo’nun iplerini elinde tuttuğu gibi, Kürdistan Ulusal Kurtuluşçuları (KUK) adlı örgütün de liderlerini ve bir en üst düzey kadrosunu yönetmekteydi. Bu lider ve kadro, işgalci islamo-faşist türk devletinin eroin kaçakçılığı işini yürütüyorlardı. Bu danışıklı dövüşte en az 200 kürd lider adayı, her bakımdan yetişmiş kürd kadroları, tek tek kalleşçe vurularak tasfiye edildi.

O dönemde Xapo hareketinin Ergenekon denetiminde olduğu pek bilinmiyordu. Fakat Xapo’nun ve onun hareketinin bir MİT yapılanması olduğuna dair emareler yavaş yavaş görünür hale gelmeye başlamıştı. Nitekim MİT’in organize ettiği bir olay hala yöre halkı tarafından anlatılır: Diyarbekir’in yakınındaki Yabacı köyünde, gece vakti, kamyon dolusu kalaşnikof silahın bir TSK görevlisi tarafından KUK içindeki bu kaçakçı ailelere teslim edilmesi.

Bir başka önemli emare ise Semir (Çetin Güngör) ile KUK adına Moşe (Hamid Kılıçaslan) arasında yapılan ateşkes görüşmelerinde ortaya çıkmıştı. Ateşkesin gerçekleşebilmesi için Xapo hareketi ilginç bir şart koşuyordu: “KUK, dört kadrosunu infaz edilmeleri için Xapo hareketine teslim etmelidir.” Bu talep, MİT’in gizli istemlerini açıkça ele veriyordu. Amaç, bütün kürd lider adaylarını ortadan kaldırmaktı.

The Kurds in Egypt: Historical Presence and the Case of Mitte Al-Kurds

The Kurdish presence in Egypt dates back to the 12th century, during the rule of the Kurdish sultan Salah ad-Din al-Ayyubi (Saladin the Great), who founded the Ayyubid dynasty and assumed power in Egypt. Under his leadership, many Kurds were recruited and settled in various parts of the country, establishing a lasting Kurdish presence.¹

One notable example is the village of Mitte Al-Kurds, located approximately seven kilometers from the city of Mansoura in northeastern Egypt. According to the national census of 2006, the village had a population of 3,389, the majority of whom are engaged in agricultural work.² It is considered one of the oldest Kurdish settlements in Egypt.

The village was historically known as Mitte Al-Akrad (???? ???????), meaning “Mitte of the Kurds.” However, in 1813, its name was officially changed to Mitte Al-Mawta—popularly known as “the Dead Kurds.” The origin of this name remains debated and may reflect historical conflict or tragedy.³ Despite this, the village has retained its Kurdish identity, and its residents continue to identify as Egyptian Kurds.

References:

1. Hassan, Y. F. (2004). The Kurds under the Ayyubids. Middle Eastern Studies Review.

2. Central Agency for Public Mobilization and Statistics (CAPMAS), Egypt Census 2006.

3. [E.g., local oral history and regional archival sources in the Mansoura area]

______________

Kurder i Egypten: Historisk närvaro och exempel från byn Mitte Al-Kurds

Kurder har varit närvarande i Egypten sedan 1100-talet, i samband med att den kurdiske sultanen Salah ad-Din al-Ayyubi (Saladin den store) grundade Ayyubiddynastin och tog makten över Egypten. Under hans styre rekryterades och bosattes många kurder i olika delar av Egypten, vilket lade grunden för en bestående kurdisk närvaro i landet.¹

Ett tydligt exempel på detta är byn Mitte Al-Kurds, som är belägen cirka sju kilometer från staden Mansoura i nordöstra Egypten. Enligt 2006 års folkräkning hade byn 3 389 invånare, varav de flesta arbetar inom jordbrukssektorn.² Byn anses vara en av de äldsta kurdiska bosättningarna i Egypten.

Byns äldre namn var Mitte Al-Akrad (???? ???????), vilket betyder "kurdernas Mitte". Namnet ändrades dock år 1813 till Mitte Al-Mawta eller i folkmun ”de döda kurderna”, ett namn vars ursprung fortfarande är omdiskuterat och kan spegla historiska konflikter eller tragiska händelser.³ Trots detta kvarstår byns kurdiska identitet, och invånarna betraktar sig än idag som egyptiska kurder.

Källor:

1. Hassan, Y. F. (2004). The Kurds under the Ayyubids. Middle Eastern Studies Review.

2. Egyptiska Statistikmyndigheten (CAPMAS), folkräkningen 2006.

3. [Exempel: Lokala muntliga berättelser och historiska källor i regionen kring Mansoura]

LUCY – İNSANLIĞIN İLK ADIMLARI

— Australopithecus afarensis ve Evrimsel Başlangıcımız

İşte anamız Hava budur, ama babamız ”Adem” ortalıkta yok, hiçbiryerde gözükmüyor, çünkü KAYIP. Yani babamızın hangi balık olduğunu bilmiyoruz.

Takaalit balığından geldik diyorlar, yani canlıların balıktan türediği kesin, 2007’de arkeologlar Pangea’da TAKAALİTT iskeletini bulmuşlar. Demek ki anamız Hava balık soyundan, ama babamız Adem bir türlü bulunamıyor… Çünkü o kayıp! Hangi balık olduğu bilinmiyor.

Yani biz aslında evrim ağacının bir ucundayız, ama babamız evrim hikayesinden çıkmış, “Bekle beni, ben biraz dalışa gidiyorum” demiş ve bir daha dönmemiş. Anlayacağınız, DNA’mızda anneden gelen kod var ama babadan gelen… şifreli dosya!

Şaka bir tarafa ciddiyete varalım şimdi: Yaklaşık 3,2 milyon yıl önce, bugünkü Etiyopya topraklarında, Lucy adında küçük bir hominin, bizimkinden çok farklı bir dünyada yürüyordu—ormanlarla kaplı, ancak yavaş yavaş açık savanlara dönüşen bir çevrede. Lucy, modern insanlarla daha ilkel atalarımız arasındaki evrimsel zincirin önemli bir halkası olan Australopithecus afarensis türüne aitti. Olağanüstü şekilde korunmuş iskeleti, erken homininlerin nasıl yaşadığına ve hareket ettiğine dair ilk gerçek bakışı sunuyordu. Bir metreden biraz uzun olan vücudu, hem tırmanmaya hem de dik yürümeye uygun anatomik özellikler taşıyordu—bu özellikler, şehirler, aletler ya da dil ortaya çıkmadan çok önce insan soyunun yolunu çizmişti.

Lucy’nin yaşamı basitti, ama taşıdığı anlamlar bakımından olağanüstüydü. Günlerini muhtemelen yiyecek arayarak, tehlikelerle dolu bir arazide gezinerek ve hayatta kalmak için grubundaki sosyal bağlara güvenerek geçiriyordu. Leğen kemiği ve diz eklemleri, iki ayak üzerinde yürümenin açık işaretlerini gösteriyor; bu da ağaç yaşamından yere geçişte temel bir değişimi temsil ediyordu. Bu uyum, elleri serbest bırakarak zamanla alet kullanımına olanak tanıdı—ancak Lucy ve türdeşleri için dik yürümek gelecekteki icatlar için değil, değişen bir dünyada hayatta kalmak içindi.

1974 yılında paleoantropolog Donald Johanson tarafından keşfedilen Lucy’nin iskeletine, kazı alanında çalan Beatles şarkısı “Lucy in the Sky with Diamonds”tan esinlenerek bu isim verildi. O zamandan bu yana Lucy, paleoantropolojinin en ikonik figürlerinden biri haline geldi ve insan evriminin en erken evrelerine dair derin içgörüler sundu. Sadece bilimsel bir mucize değil, aynı zamanda hikâyemizin uygarlıklarla ya da fetihlerle değil, ayağa kalkıp bilinmeyene doğru ilk adımları atan varlıklarla başladığını hatırlatan alçakgönüllü bir semboldür Lucy.

Bilimsel araştırmalar, insanlığın kökenine dair anlayışımızın, gözlemlenebilir kanıtlar ve titiz metodolojilerle şekillendiğini ortaya koymaktadır. Evrim teorisi ve fosil kayıtları, Australopithecus afarensis gibi türlerin milyonlarca yıl önce yaşadığını ve modern insanın atalarının bu canlılar olduğunu somut delillerle göstermektedir (Johanson & Edey, 1981). Buna karşılık, dini inançlar ve batıl rivayetler, çoğunlukla bilimsel doğruluktan yoksun, metafizik temellere dayanır. Bu tür inançlar, insanın kökeni hakkında yapılan objektif araştırmaları gölgeleyerek, bilimsel bilginin yayılmasını ve doğru anlaşılmasını engelleme potansiyeline sahiptir. Bu nedenle, evrimsel biyoloji gibi disiplinler, gerçek bilgi üretiminde dini dogmaların yerine, kanıt temelli sorgulamayı esas alır.

Araştırmalar gösteriyor ki, toplumlarda yaygın olan batıl inançlar ve yaratılış anlatıları, çoğunlukla kültürel ve sosyal bağlamlarda işlev görürken, doğa bilimlerinin kapsamını aşan açıklamalar sunar. Ancak bunların bilimsel hakikatle karıştırılması, insanlığın gerçek tarihine ve evrimsel sürecine dair anlayışımızı bulanıklaştırır (Coyne, 2015; Dawkins, 2006). İnsanlığın evrimi, milyonlarca yıllık biyolojik süreçlerin bir ürünüdür ve bu süreç, deneysel ve fosil verileriyle desteklenmektedir. Gerçek bilgiye ulaşmak için, gözlemlerle desteklenmeyen inançların yerini, açık ve eleştirel bilimsel düşünce almalıdır.

Goran Candan

______________
KAYNAKLAR:

— Johanson, D. C., & Edey, M. A. (1981). Lucy: The Beginnings of Humankind. Simon and Schuster.
— Coyne, J. A. (2015). Why Evolution Is True. Viking.
— Dawkins, R. (2006). The God Delusion. Houghton Mifflin.

CHARLES DARWIN
12 sibat 1809 | 19 Nîsan 1882
Zanistê hevdem – Bavê bîr û teoriya Çavkaniya Cûreyan (Origin of Species):
https://www.saradistribution.com/charles.darwin.htm

İSLAM İDEOLOJİSİ KÜRDLERİN EVİNİ YAKTI

-- Atman beyliği, bölgede bağımsız bir siyasi varlık olarak şekillenebilecek iken, islamiyetin cazibesine kapılarak kendi geleceğini başka halkların yükselişine feda etti.

İslam ideolojisi kürdlerin evini yaktı; yani kürdler kendi elleriyle kendi evlerini kendi başlarına yıktılar. bu uğursuz ve lanetli süreçte, bu belayı kürd halkının başına getirenler en başta müslümanlığı kabul eden kürd aşiret liderleri oldu. “İslam kardeşliği” sahtakarlığına kanan bazı Anatolya kürd beyliklerinin saf ve tarih bilincinden yoksun liderleri, osmanlı denen fetihçi-barbar devletin temellerinin atılmasına bu sahte kardeşlik yalanı üzerinden onay verdiler. Bu beyliklerin cahil ve sorumsuz liderlerinden biri de Atmanlar (ya da Atamanlar) beyliğiydi. Hatta osmanlıların adı da bu beyliğe dayanmaktadır. “Osman bey” anlatısı, türklerin uydurmasıdır. Batılıların hala “ottoman” demesi de tesadüf değildir; çünkü “ottoman” kelimesi aslında kürd beyliği Atman’ın avrupai dillerdeki telaffuz biçimidir.

Kürdlerin tarihteki en büyük felaketi, kendi öz gücünü ve tarihsel hafızasını terk ederek ümmetçi-islamcı ideolojiye teslim olmasıdır. İslam’ın yayılışında kürdlerin oynadığı rol, fetihçi devletlerin işine yararken, kürd halkı için zincirlerden başka bir şey getirmedi. Çünkü islam bayrağı altında birleşen türk, arab ve fars devletleri, kendi aralarındaki çıkar kavgalarında bile kürd liderleri sürekli bir piyon olarak kullandılar. Bu süreçte kürd liderler, kendi ulusal çıkarlarını değil, “ümmet kardeşliği” yalanını önceleyerek halklarını ateşe sürüklediler.

Atmanlar beyliği liderliği örneği, bu tarihsel ihanetin en çarpıcı örneklerinden biridir. Atman kürd beyliği, bölgede bağımsız bir siyasi varlık olarak şekillenebilecek iken, islamiyetin cazibesine kapılarak kendi geleceğini başka halkların yükselişine feda etti. Osmanlı’nın “kuruluş miti”ne dikkatlice bakıldığında, bu mitin temelinde kürd beyliklerinden alınan destek ve onay vardır. yani, türklerin “osman bey” anlatısı, aslında kürdlerin sırtından üretilmiş bir meşruiyet hikayesidir.

Buradan şu acı gerçeğe varıyoruz: islam, kürdler için hiçbir zaman özgürlük ve birlik getirmedi. aksine, islam’ın sunduğu “kardeşlik” kavramı, kürdler için tarihsel bir kölelik zincirine dönüştü. Anatolia’nın islamlaştırılmasında kürdlerin rolü büyüktür, ancak bu rol kendi varlıklarını güçlendirmemiş, tam tersine onları tarih sahnesinde edilgen ve bağımlı kılmıştır. İslam, kürdlerin ulusal bilincini zayıflatmış, kendi devletleşme fırsatlarını ortadan kaldırmıştır.

Bugün hala “islam kardeşliği” söylemini sürdüren kürd lider ve siyasetçileri, tarihsel gerçeklerden ders almamışlardır. İslam’ın bayrağı altında özgürlük aramak, aslında yeni bir kölelik zincirine gönüllü olarak boyun eğmektir. Kürdler ancak kendi tarihlerini, kendi dil ve kültürlerini esas alarak özgürleşebilirler. aksi halde islam adı altında yürütülen sahte kardeşlik siyaseti, kürdleri daha nice yüzyıllar boyunca aynı karanlık döngüye mahkûm eder.

Yalana ve tarih tahrifine dayanan türk tarih anlatımının kaynaklarında “atamanlar beyliği”, osmanlı’nın kuruluş süreciyle bağlantılı olarak Anatolia’da var olmuş küçük bir uç beyliği şeklinde tasvir edilir. Genellikle türkmen kökenli bir topluluk olarak gösterilen atamanlar, Osman Gazi ve çevresindeki beyliklerle birlikte Bizans sınır hattında gaza hareketlerine katılan bir unsur olarak anlatılır. Bu yorumda Atamanlar, bağımsız bir siyasal güç olmaktan ziyade osmanlı’nın yükselişine destek veren, islam uğruna savaşan bir türkmen beyliği olarak sunulur.

Oysa Atmanlar (Atamanlar) beyliği, Anatolia’da 13. yüzyılda ortaya çıkmış küçük ama etkili bir kürd beyliğiydi. Kaynaklarda adı “Atman” olarak geçen bu beylik, batılı tarih yazımındaki “ottoman” kelimesinin kökeniyle ilişkilidir. Beylik, özellikle Anatolia'nin islamlaşma ve türkleşme sürecinde büyük bir rol oynamış, osmanlı’nın kuruluş döneminde hem askeri hem de siyasi destek sağlayarak bu yeni gücün yükselmesine katkıda bulunmuştur. Ancak bu katkı, kürdlerin kendi bağımsız siyasal varlıklarını güçlendirmesi yerine, türk-islami bir imparatorluğun temelini atmalarına hizmet etmiştir.

Goran Candan

Üretmemiş, toplayıcı, avcı ve talancı, göçebe toplulukların tarihte yaptıkları iş; toplayıcılık, avcılık ve talancılık yanısıra bir de kölecilik işi idi. Üretmeyen topluluklar köle, yiyecek ve silah ticareti yaparlardı.
-- Kürdlerin ataları tarihte tarım ve hayvan besleyici üreticiler idi ve bu her iki üretim sanatı medeniyeti doğurmuş bir sanat ve kültürdür. Kürdler tarihte asla kölecilik yapmadı, bilakis KÖLECİ asurlar, araplar ve türkler tarafından köleleştirildiler. Adı geçen bu kavimler ve özellikle de asla üretmemiş köleci müslüman araplar, afrikalı halkı da köleleştirmişti. Afrika derinliklerinde doğayla son derece bir uyum içinde yaşayan afrikalı sihay halkı Batı Afrika'da konuşlanmış Portekiz Ticaret İstasyonlarına satarak tarlalarda gayri insani şartlarda köle olarak çalıştırılmak üzere gemilerle Amerika'ya nakledildiler.

Bunların bugün de ezici çoğunluğunun tüccar olmalarının sebebinin arka planı budur işte.

NATURAL-KURDISH CULTURE
vs ISLAMIC-ARABIC CULTURE
— Arab kültüründe kadınlar insan sayılmadıkları için onlara bazen isim yerine numara verirler:

Vahide = birinci
Saniye = ikinci
Selase = üçüncü
Rabia = dördüncü
Hamsa (Xemsa) = beşinci

Kızına arab ismi verirken bir daha düşün...

Kürd kültüründe, araplardaki gibi kızlara numara bazlı isim verme uygulaması yoktur. Kürd isimleri genellikle doğa, duygular veya olumlu niteliklerden esinlenir.

Örnekler:
- Arîn: Ateş gibi
- Asmîn: Yasemin
- Avjin: Su gibi kadın
- Azade: Özgür
- Berfin: Kar tanesi
- Delal: Sevimli
- Evîn: Aşk
- Gulistan: Gül bahçesi
- Hevîn: Umut
- Jiyan: Hayat
- Mizgîn: Müjde
- Ronahî: Işık
- Şilan: Yabani gül
- Viyan: Dilek
- Yezda: Kutsal varlık

Kürdler doğayla içiçe, doğayla birlikte yaşayan en eski bir medeni kavimdir. Ama arab-islam kültürü kürdlerin doğayla uyumlu kültürünü bulandırarak kürdleri bedevileştirdi.

Takısına bakıp arab kültürü güzel kültürdür diyebilirsiniz ama o takıyı arablar üretmemiştir. Araplar ne tarihte ve nede günümüzde hiçbir şey üretmemiştir. Bir kurşun kalem nedir ki? Bir kurşun kalem bile üretmemiştir!! Bu takı büyük ihtimalle bir kürd elişi sanatıdır, yada yahudilerin, yada amaziğlerin yada fenikelilerin elişi sanatıdır.
Asla üretmemiş ve üretmeyen ve eski tarihlerden beri ticaretle uğraşan arablar bu takıları kızlarına satın almışlardır.
Arabların eskiden beri yaptıkları ticaret buydu: uyuşturucu, silah, kadın, köle, baharat, yiyecek tıcareti.
Peygamberleri Muhammed TÜCCAR idi.

Unutmayın, 17. yüzyılda, siyah afrikai halkı, çocuklarıyla beraber acımasızca kalın zincirlere vurup, güney ve Kuzey Amerikla'da şeker plantajları ve diğer ekin alanlarında köle olarak çalıştırılmak üzere batı Afrika sahillerinde ticaret istasyonları kurmuş olan portekizlilere ve ingilizlere satan MÜSLÜMAN ARAPLAR idi.


_________

KAYNAK: Bakınız: Professor Johan Söderberg/ Vår världs ekonomiska historia (Dünya İktisat Tarihi), Stockholm Üniversiyesi yayınları

Bu söz, genellikle Ömer Muhtar'a (Omar Mukhtar) atfedilen meşhur alıntılardan biridir, ancak tarihsel kaynaklarda bu ifadenin onun tarafından birebir bu şekilde söylendiğine dair kesin bir kanıt yoktur. Özellikle şu versiyonuyla sıkça paylaşılır:

“Şerefinle yaşa! Şartlar ne kadar zor olsa da kimseye baş eğme! Başını bir kez eğersen bir daha kaldıramayabilirsin.”

Bu tür sözler, Ömer Muhtar’ın yaşamı ve duruşuyla uyumlu olduğu için halk arasında ona mal edilmiştir. Ancak akademik kaynaklarda ya da çağdaş belgelerde bu sözün doğrudan ona ait olduğu net olarak gösterilmemiştir. Dolayısıyla bu söz, tarihi doğruluktan ziyade, Ömer Muhtar’ın direnişçi ruhunu ve duruşunu yansıtan popüler bir alıntı olarak değerlendirilmelidir.

Omar Mukhtar’ın (Ömer Muhtar) gerçekten söylediği, tarihi kaynaklarda yer alan bazı meşhur sözleri şunlardır:

1. "Biz teslim olmayız. Ya zafer ya ölüm!"

-- Bu söz, onun İtalyan işgaline karşı yürüttüğü direnişi özetleyen en meşhur sözlerinden biridir.

2. "Ben bir savaşçıyım. Teslim olmak benim kitabımda yazmaz."

-- Direniş boyunca yakalanmamak için yıllarca savaşmış, sonunda yakalandığında da teslimiyet göstermemiştir.

3. "Kazanmak zorunda değiliz, ama onurlu olmalıyız."

-- Bu söz, sömürgecilere karşı savaşın sadece fiziksel değil, ahlaki ve onursal bir duruş olduğunu vurgular.

4. İtalyan mahkemesinde söylediği:

"Ben silahıma sadığım, çünkü onunla vatanımı savunuyorum. Eğer bu suçsa, işlediğim her suçu kabul ediyorum."

-- Ömer Muhtar, 1931’de yakalanıp İtalyan askeri mahkemesine çıkarıldığında bu tarz ifadeler kullanarak direnişini savunmuştur.

5. "Ben Allah’ın emri için cihad ediyorum. Allah’tan başka kimseden korkmam."

-- Müslüman kimliğiyle, direnişini sadece vatan değil iman mücadelesi olarak da görüyordu.

6. İdamdan önce söylediği rivayet edilen:

"Bizden sonrakiler, daha güçlü gelecekler."
-- Umudun ve mücadelenin geleceğe bırakıldığı anlamlı bir cümle.

Tüm bu sözler, Libya direnişinin simgesi olan Ömer Muhtar’ın kişiliğini ve mücadelesini yansıtır. 73 yaşında olmasına rağmen dağlarda savaşmış ve idam sehpasına başı dik çıkmıştır.

Musul Valisi Süleyman Nazif’inkürd lider Mustafa Barzani'nin kardeşi Abduselam Barzanî'yi astırmıştı

Osmanlı döneminde Musul Valisi Süleyman Nazif, 20. yüzyılın başlarında Musul valisi iken, Şeyh Abdüsselam Barzanî’yi yakalatmış ve Osmanlı yönetimine teslim etmiştir. Şeyh Abdüsselam, bugünkü Mesud Barzanî’nin büyük amcasıdır.

-- Kimdir Şeyh Abdüsselam Barzanî?

• Doğum: 1869, Barzan (Güney Kürdistan)

• Wefat: 1914, Musul – Osmanlı tarafından idam edildi.

• Barzanîlerin mensup olduğu Nakşibendî tarikatının yurtsever liderlerinden biriydi.

• Osmanlı yönetimine karşı Kürd haklarını ve özerkliğini savunuyordu.

• Kürd diliyle eğitim, adaletin yerel kadılarca sağlanması ve kürd halkına adil davranılması gibi taleplerle Osmanlı'yla diplomatik yollarla görüşmeye çalıştı.

-- Hain CAHŞ Süleyman Nazif’in rolü

• Süleyman Nazif, 1909–1910 arasında Musul Valisi idi.

• Şeyh Abdüsselam Barzanî, tpkı kalleş osmanlı türk sultanının Rewanduz Kürd Emirliği hanedanı Mir Muhammed'e yaptığı gibi önce Osmanlı tarafından "affedilmiş gibi" yapıldı ama daha sonra tekrar gözaltına alındı.

• Musul'a getirildi, ardından 1914 yılında Osmanlı tarafından idam edildi.

• İdamın arkasında, Osmanlı'nın kürd emirliklerini tasfiye etme kararı politikası, kürd millî isteklerine karşı tahammülsüzlüğü ve özellikle Hamidiye Alayları sonrası güçlenen kürd liderliğini yok etme çabası vardı.

-- Önemli not:

Şeyh Abdüsselam'ın idamı, Barzanî ailesiyle Osmanlı yönetimi arasındaki ilk büyük kopuşu oluşturdu ve kürd hareketi içinde Barzanîler’in silahlı direnişinin başlangıcı oldu. Kardeşi Şeyh Ahmed Barzanî ve daha sonra oğlu Mela Mistafa Barzanî, bu idamdan sonra daha radikal bir tutum geliştirdiler. Ama ne yazıkki ginimizde (2025) rahmetli Mela Mistefa Barzanî'nin oğlu Mesud ve torunu Neçîrvan Barzanî neredeyse bütün Güney Kürdistan topraklarını işgalci-islamo faşist türk ordusuna işgal ettirmişlerdir. Batılı güçler ve İsrail 1991 ve 2003 yılında Güney Kürdistan'ın kurtuluşunu sağladı ama adı geçen bu güney kürd liderler ve Celal Talabani, Bağımsız Kürdistan ilan edeceklerine 2004-2006 yılları arasında Bağdat'a gidip yeni bir işgalci arab nasyonalist islamo-faşist Irak devleti'nin kuruluşunda yeni bir Irak parlamentosu oluşturrarak bu kürd düşmanı devletin yeniden inşa edilmesinide merkezi bir rol aldılar ve hemde üstüne üstlük, en büyük kürd katili devlet olan işgalci islamo-faşist ''türk devletine katılmayı'' Amerika'ya önderdiler. Amerikan devlet görevlileri bu liderlerin bu önerilerine ''çok şaşırdıklarını' sonra kendileri kamuoyunda beyan ettiler.

Aramiya li Rojhilata Bavîn bi qest û armancên nijadperestiyê tê xirabkirin

Ûrşelîmê ji cihûyan girtine û dibêjin bajarê me ye. Beyrûdê ji fenîsiyan girtine dibêjin bajarê me ye. Helebê, Mûsilê, Kerkûkê ji kurdên bindest girtine, dibêjin evna bajarên me ne.

Heger tu ji van xelkên ku bajarê wan ji dest wan çûyî bipirsî, dibêjin ”bila ew jî werin li nik me bijîn”. Lê tu ji wan xelkên dagîrker bipirsî, dibêjin ”her tenê mirin û neman bo cihûyan, bo fesnîsiyan, bo kurdan”, ku xwediyê resen ê van bajara ne.

Bi kurtî bêdadiyeke kûr û mezin li Rojhilata Navîn li ser van xelkên bindest hatiye kirin û ev bêdadiya kûr û mezin hîna jî wisa berdewam dike.

Feyrûz xweş dibêje, lê dibêje Beyrût her tenê yê me musulmanan e. Ma Rojhilata Navîn ji qewmên musulman tenê pêk hatiye malxirabino? Li Rojhilata Navîn xelkên xwedî olên din jî hene. Rojhilata Navîn ciyekî pirolî û pirçandî ye.

Loma hewlên destdirêjiya malên xelkê divê bi dawî were. Bila her kes li mala xwe be, lê dîsan bi hev re.. Bila tixûbên erdê her kesî diyar bin, lê bila tixûb çi car nebin asteng û kelemên ber dil û çavên mirovan. Ji lew re mirov gune ne, gune..

Bes bo malên xelkê bêjin ’malên me’ !! Bila kes malê kesî nebe! Bila her kes bikeve nav malên xwe û aş be!

Ev dagîrkerî ji hêla dewletên tirk, ereb û fars di çarçoveyeke hegemonîst û kolonîalist û nijadperestane de tê pêşxistin. Wêje, çand, ziman û dîroka neteweyeke ji wan hemiyan kevintir, bi awayeke plansazî hatîye jêbirin û tunekirin. Ew tirk û fars ên dagîrker û islamo-faşîst, bi alîkariya dewletên kolonyalîst ên li ên Ewrûpa’yê; Îngîltere, Fransa û Almanya, hîna jî karên jinavbirina milletê kurd berdewam dikin. Li roja îro çand, wêje, ziman, folklor û îqedaya millÎ ya kurdan li ser xeta jêbirinê ne.

Neteweya kurd, ya li navenda Mezopotamyayê’yê wekî xelkê herî kevin ê cîhanê tê nasîn, li roja îro di bin xetereya man û nemanê de ye. Ev qirkirin, ne tenê fizîkî ye – her wisa jî mânevî û rûhî ye. Bi çalakiyên dewletên tirk, ereb û farsên dagîrker, dixwazin ku her tiştê kurda, heta bavê kurdan jî li ser ruyê erdê nehêlin.

Goran Candan

SVENSK DEMOKRATISK KULTURHUMANISM – ETT ANSVAR FÖR ALLA

— När öppenhet utmanas – svensk humanism under press i ett mångkulturellt Sverige

Det svenska folket är ett av världens mest humanistiska, förstående och demokratiskt sinnade. Det är något vi kan vara både stolta över och tacksamma för.

I dagens Europa blåser starka högervindar, och med dem följer ofta intoleranta och rasistiska idéer. Men dessa gamla och förlegade idéer får inte samma genomslag i Sverige som i många andra europeiska länder. Det beror till stor del på det svenska folkets höga utbildningsnivå, starka bildningstradition och djupt rotade tro på mänskliga rättigheter. I kontrast ser vi att fientlighet mot flyktingar och ifrågasättande av asylrätten ofta får fäste i samhällen och grupper med lägre utbildningsnivå och mindre utvecklad demokratisk kulturtradition.

Sverige har en lång tradition av öppenhet, jämlikhet och solidaritet, som vilar på grunden av en stark folkbildningsrörelse och ett brett deltagande i det demokratiska samtalet. Denna unika kombination av utbildning, bildning och medmänsklighet – en slags demokratisk kulturhumanism – är något som inte alltid återfinns i samma utsträckning i andra delar av världen, oavsett om det gäller länder som Tyskland, England, Frankrike, USA, Ryssland eller andra.

Just därför är det extra viktigt att vi värnar dessa värderingar. I tider då mörka krafter försöker splittra och polarisera, behöver vi stå ännu stadigare i vår övertygelse om allas lika värde. Det svenska samhällets styrka ligger inte bara i lagar och institutioner, utan i människors vardagliga vilja att förstå, respektera och stå upp för varandra – oavsett bakgrund.

När Sverige med stolthet erbjuder skydd, trygghet och nya möjligheter för människor som söker en fristad, innebär det också ansvar för dem som väljer att komma hit. Att bli en del av det svenska samhället innebär inte bara rättigheter, utan även skyldigheter – att respektera och ta del av landets demokratiska värderingar, lagar, jämställdhetsideal och kulturella traditioner, utan att för den skull behöva överge sin ursprungliga identitet. Det svenska samhället bygger på tillit, öppenhet och gemensamt ansvar. För att detta ska kunna bevaras och stärkas krävs att alla som bor här – oavsett ursprung – aktivt bidrar till ett inkluderande, respektfullt och sammanhållet samhälle.

Samtidigt måste vi uppriktigt våga diskutera utmaningar kopplade till integration, särskilt när det gäller vissa grupper som kommer från auktoritära och religiöst styrda samhällen – såsom Turkiet, Iran, Irak och Syrien. I flera fall har det visat sig finnas en motvilja eller oförmåga hos individer eller grupper från dessa sammanhang att fullt ut respektera det världsunika svenska humanistiska bemötandet, den jämställdhetssyn och den sekulära och humanistiska samhällsordning som vuxit fram under generationer här i Sverige.

Denna ovilja tar sig ibland uttryck i bristande respekt för kvinnors rättigheter, vägran att acceptera religionsfrihet i praktiken, motstånd mot demokratiska principer och svårigheter att anpassa sig till öppna normer om jämlikhet och tolerans. Det handlar inte om att förneka någons kulturella identitet, men om att tydligt stå upp för de gemensamma värderingar som bär det svenska samhället. Ett öppet samhälle kräver ömsesidighet: de rättigheter som Sverige generöst erbjuder måste mötas med respekt för de skyldigheter som följer med att vara en del av detta samhälle.

Om vi inte adresserar dessa utmaningar öppet med ärlighet och ansvar, riskerar vi att urholka det förtroende och den öppenhet som gör det svenska samhället unikt. Integration är inte en enkelriktad process – utan den bygger på en vilja att mötas, förstå och bidra. Det gäller särskilt dem som fått chansen att leva i världens absolut mest fria, rättvisa och medmänskliga länder.

Goran Candan

Ev rastiya şer e: Ukrayniyek piştî 730 rojên dîlgirtinê vedigere welatê xwe.
Rûsya ji ber muameleya nemirovane ya li hevber girtiyên şer, îşkenceya sîstematîk û paşguhkirina qanûnên navneteweyî bi tundî hatiye rexnekirin. Kiryarên bi vî rengî beşek e ji zîhniyeta dewleta faşîst, otorîter û despotîk in. Her weha welatên wekî Tirkiye, Îran, Iraq û Sûriye her dem bi binpêkirinên mafên mirovan têne naskirin. Van dewletan bi kuştina dîlên şer bi îşkencekirinên xirab û nemirovane têne naskirin. Meylên despotîkî y ên ku di van dewletan de têne dîtin hem ji mîratên wan ên dîrokî ne û hem jî ji avahiya îdeolojîkî ya Îslamo-faşîst a wan a heyî ve têne xwedîkirin. Ev avahiya otorîter a faşîst ku li Rojhilata Navîn tê dîtin, ew wekî "faşîzma li ser bingeha olî", ango Îslamo-faşîzm jî tê pênasekirin.

This is the reality of war: an Ukrainian returning to his country after 730 days of captivity. Russia is being heavily criticized for its inhumane treatment of prisoners of war, systematic torture, and blatant violations of international law. Such practices are characteristic of fascist, authoritarian, and despotic regimes. Similarly, countries like Turkey, Iran, Iraq, and Syria are constantly accused of human rights violations. These states are known for brutally killing prisoners of war through inhuman and horrific torture. The despotic tendencies seen in these states are fueled both by historical legacies and by their current Islamo-fascist ideological structures. This fascist authoritarianism seen in the Middle East is also defined as “religiously based fascism,” or Islamo-fascism.

Detta är krigets verklighet: en ukrainare som återvänder till sitt hemland efter 730 dagars fångenskap.
Ryssland får hård kritik för sin omänskliga behandling av krigsfångar, systematiska tortyrmetoder och flagranta brott mot internationell rätt.
Sådana metoder är typiska för fascistiska, auktoritära och despotiska regimer. På liknande sätt anklagas länder som Turkiet, Iran, Irak och Syrien ständigt för kränkningar av de mänskliga rättigheterna. Dessa stater är ökända för att ha dödat krigsfångar genom omänsklig och fruktansvärd tortyr.
De despotiska tendenser som märks i dessa länder har sina rötter både i historiska arv och i dagens islamofascistiska ideologiska struktur. Den fascistiska auktoritarism som präglar Mellanöstern beskrivs ofta som religiöst baserad fascism, eller islamofascism.

Savaşın gerçeği budur: 730 gün süren esaretin ardından ülkesine dönen bir Ukraynalı.
Rusya, savaş esirlerine uyguladığı insanlık dışı muameleler, sistematik işkenceler ve uluslararası hukuku hiçe sayan uygulamalar nedeniyle ciddi şekilde eleştiriliyor. Bu tür uygulamalar, faşist, otoriter ve despotik devlet anlayışının bir parçasıdır.. Benzer şekilde, Türkiye, İran, Irak ve Suriye gibi ülkeler herzaman insan hakları ihlalleriyle suçlanmaktadır. Bu devletler savaş esirlerini insanlık dışı korkunç işkencelerle katletmekle tanınmaktadır. Bu devletlerde görülen despotik eğilimler, hem tarihsel miraslardan hem de mevcut islamo-faşist ideolojik yapıdan beslenmektedir. Ortadoğu’da görülen bu faşist otoriter yapı,
“dini temelli faşizm” olarak da tanımlanmaktadır, yani islamo-faşizm.

SEROKWEZÎRÊ BERÊ YÊ SWÊDÊ ÎNGMAR KARLSSON:

- Mijûl e bi xizmetkirina li ser karê xwe yê garsoniyê li Restoran Pelîkan'ê, li Södermalm'ê, Stockholm.
(Hemû serokwezîr û hemû kabîneyên hikûmeta tirk, ereb û farsan, bila qurbana şopa lingê wî bin! - Lingê Ingmar ji meshûr e. PAŞÊ jî, bi taybetî rayedarên KURMANCEKANMAN û SORANEKANMAN ên li Başûr, di gel ku hîna nîv-dewlet in, ku hîna ne bûne tam dewlet jî, lê bi îşareta tiliyan karkerên xwe li ser destê xwe dilîzînin, bila ew jî li ber vê wêneyê, xwe baş fêrî însaniyetê bikin!)

Min çi car ji kurdbûna xwe fedî ne kiriye, lê gava ez çûm Başûr û çûm serdana hin xwedêgiravî mesûlan û gava min dît, ku bi karkerên xwe re, bi îşareta tiliyan didin û distînin (bi îşareta tiliyan ji wan re dibêjin: here! were!), hingê li ber wan dimenên kirêt, min ji mirovbûniya xwe jî şerm kir!

Teqlîdê ereba dikirin, bûbûn wek ereba' wek Seddam

________________

ESKİ İSVEÇ BAŞBAKANI INGMAR KARLSSON GARSONLUK YAPIYOR:

- Stockholm, Södermalm'daki Pelikan Restoranı'nda garsonluk yapmakla meşgul şimdi.
(Bütün Ortadoğu başbakanları ve türk, arab ve fars hükümetlerinin bütün kabineleri, onun ayak izinin tozuna kurban olsunlar! - Ingmar'ın ayağı da meşhurdur yani. SONRA, özellikle Güney'deki KURMANCEKANMAN ve SORANEKANMAN hükümeti 'MESUL'ları, henüz tam devlet olmadıkları halde, işçilerine parmak sallayarak onlara emir veriyorlar, umarım bu fotoğrafın karşısında onlar da biraz insan olmayı öğrenirler!
Kürd olmaktan asla utanmadım, ama Güney'e gidip bazı siyasi yetkilileri ziyaret ettiğimde ve işçileriyle parmak işaretiyle, onlara: git! gel! emirleri verdiklerini gördüğümde, bu çirkin ve aşağılık muamelelerin karşısında insanlığımdan bile utandım! İşgalci arabları taklit ediyorlardı, arab gibi, Saddam gibi davranıyorlardı.

Kürd halkının büyük trajedilerinden biri...

Bu eser, Rus ordusunda görev yapmış bir Kazak subayı Fjodor İvanoviç Elisev’in günlüğüdür. 1914–1917 yıllarını kapsayan, 512 sayfalık bu kitapta, Rus ordusunun kürd topraklarını işgal ederken halka nasıl zulmettiğini anlatır. Elisev, hatıralarında şu satırları kaleme alır:

(... Biz onların topraklarına girdik, evlerini yerle bir ettik, bütün tahıllarını gasp ettik, koyunlarını ve ineklerini hiçbir bedel ödemeden boğazladık. Sıradan bir asker bile dilediğini yapabiliyordu: evin reisini kapı dışarı atmak, ekmeğini zorla almak, karısına, kız kardeşine ya da kızlarına musallat olmak...
kürdlerin ruh halindeki derin yarayı, ancak Sovyet Kızıl Ordusu kuzeyden gelip topraklarımıza girdiğinde ve biz Kazaklara aynı zulmü uyguladığında kavrayabildik...)

Daha fazla oku:
https://gorancandan6.wordpress.com/2025/05/17/den-ryska-despotismen-mot-kurderna-fran-tsarnas-imperium-till-dagens-realpolitik

CEWABIMDIR:

Qirix Mihemed: ''Hayatımda bir defa camiye gittim, amk ayakkabımı çaldılar. Bir baktım ayakkabı yok amk. En son bir terlik kalmış!! Terlikte değişik.. biri yeşil biri kırmızı..''
https://youtube.com/shorts/x3fS0Wg3fJs?si=V-_H3hjsKbOL2Lqz

BERSIVA MIN E:

Dibêjin agirê gurr û xweş, agirê darê hişk e.
Lo em ji ber rûniştina li camiyê hişk û biring bûbûn, loma agir û alaw a ku ji me derket wisa geş û xweş bû.
Hinek meletiya min jî heye wek tu dizanî.
Solên camiya karekî pir xweş bû. Lê yê ku solên Qirix Mihemed birin û jê re du ferên cihêreng hiştin, ew ne ez bûm
Slav û gulav bo te xalo can..

Qirix Mihemed: Li temenê xwe ez carek tenê çûm mizgeftê, quzxwediyan pêlavên min dizîn. Min niherî ku pêlav tunene. Lê herî dawî du fer şimik mabûn, ew jî du reng bûn; yek kesk yek jî sor.
https://youtube.com/shorts/x3fS0Wg3fJs?si=V-_H3hjsKbOL2Lqz

İSLAM ADINA İŞGAL: KÜRD HALKININ DİNLE KANDIRILMA TARİHİ

-- Kürdistan'ın kürdlerin elinden alınması ve islamcı yalanlarla kürd halkın teslim alınması süreci

Kürdler, dinle—özellikle islamla—kandırılarak vatanları Kürdistan’dan mahrum bırakıldılar. İslam, işgalci türk, arab ve fars devletlerinin en etkili ideolojik silahı oldu. Bu güçler, askeri zorun yanı sıra ilahi bir iradenin temsilcisi gibi davranarak kürd halkını önce zihinlerinde sonra ülkesinde teslim aldılar. Bugün hala, kürd halkı bu sahte kutsallıklar aracılığıyla insan haklarından, ulusal-siyasal taleplerden ve tarihsel hafızasından uzaklaştırılıyor. İslam, kürd halkının boynuna geçirilen altın yaldızlı bir kölelik zinciri haline gelmiştir.

19. yüzyıldan itibaren Osmanlı devleti, kürd aşiretleri üzerinde etkisini artırmak için “halifelik” kurumunu etkin biçimde kullandı. İslam kardeşliği adı altında kürdleri kendi ordularına asker yazdı, kürd başkaldırılarını kanla bastırttı, hatta kürdlerin kendi ulusal direnişçilerine karşı savaşmalarını sağladı. Benzer şekilde, işgalci İran’daki fars-şiî devleti, kürdlerin mezhepsel farklılıklarını kullanarak onları bölmeyi ve bastırmayı başardı. Bağdat merkezli arab yönetimleri ise islam’ı hem milliyetçi hem mezhepçi projelerle harmanlayarak kürdlerin taleplerini “fitne” olarak damgaladı. Böylece islam, halkların eşitliğini savunmak yerine, işgali meşrulaştıran bir aygıta dönüştü.

Kürd halkı, vatanını kaybettikten sonra da islamcı yapılar tarafından sistematik bir kandırmacaya maruz bırakıldı. Medreselede ve okullarda devlet kontrolünde yürütülen eğitim, kürd dilini ve tarihini unutturmayı hedefledi. Camiler, Kürdistan’ın dört parçasında da işgalci orduların moral merkezi haline geldi. Hutbelerde “vatan” yalnızca türklerin, arapların ya da farsların vatanı olarak yüceltildi; Kürdistan ise hiç anılmadı, bilakis inkar edilip yok sayıldı. İslamcı vaazlar, özgürlük ve ulusal bilinç fikrini “bölücülük” olarak damgaladı. Sonuçta kürd halkının büyük bir kısmı, kendi haklarını talep etmeyi günah, isyan ve şeytani bir sapma olarak görmeye başladı.

Bugün bile kürdlerin özgürlük mücadelesi, islamcı ideolojilerle etkisizleştirilmeye çalışılmaktadır. İşgalci, islamo-faşist türk rejimi AKP ve İran rejimleri gibi yapılar, kürd halkına yine islam üzerinden mesajlar vererek onları pasifize etmeye çalışıyor. “Mümin mümine karşı savaşmaz”, “ümmet birliği içinde kalın” gibi söylemlerle ulusal kurtuluş mücadelesi aşağılanıyor. İslamcı partiler ve cemaatler, özellikle genç kuşağı siyasetten uzak tutup onları sadece mistik-duygusal alanlarda oyalıyor. Böylece kürd halkı, bireysel ibadetler içinde boğulurken, kolektif özgürlüğünü kaybetmeye devam ediyor. İslamın anavatanı Suudi Arabistan'daki cami sayısının yirmi katından daha fazla caminin Kürdistan'da inşa etmelerinin tek nedeni kürdleri dinle uyutup haritalardan ve tarihten silmektir.

Kürdler artık şu gerçeği açıkça görmelidir: İslam, bir özgürlük dini değil; işgalcilerin elinde bir esaret mekanizması haline gelmiştir. Kürdistan’ın yeniden dirilişi, ancak bu dinî manipülasyonların fark edilmesiyle mümkün olacaktır. Kürd halkının kendi tarihini, dilini, ülkesini ve siyasi iradesini savunması, şeyhlerin ve mollaların fetvalarından değil, kendi kolektif aklından ve mücadele geleneğinden güç almalıdır. Aksi halde, bu sahte “din kardeşliği” altında, her gün bir başka hak daha ellerinden alınacaktır. Kürdler dinle (islamla) kandırılarak vatanları Kürdistan ellerinden alındı. Hala yine islamla kandırılarak bütün insan hakları ellerinden tek tek alınmaktadır.

Goran Candan

KÜRDİSTAN İLKLERİN YURDU

-- Kürdler sanıldığından daha eskidir ve tarihi Kürdistan ülkesi bilindiğinden çok daha büyüktür

Ocherki Zakavkazya (St. Petersburg, 1852)

Eser, İmparatorluk Sankt-Peterburg Bilimler Akademisi tarafından yarım Demidov Ödülü’ne layık görülmüştür.

Yazan: İ. Chopin
Devlet Danışmanı, Ermeni Eyaletinin gelirler ve devlet malları yönetiminin eski başkanı.

Sankt-Peterburg
İmparatorluk Bilimler Akademisi Matbaası
1852

Rus tarihçi Ivan Chopin’in (1870 yılında ölmüştür, güller ve ışıklar içinde uyusun) kitabında yazdığına göre:
“… Kürdler, gutiler ile aynı ırka mensuptur ve yaşadıkları coğrafyanın yerli halkıdır. Dilleri çok eski olup, sanskrit dili ile aynı köke dayanmaktadır. Kürdler yerli olduklarından, bu coğrafyadaki en eski dilin kürdçe olması mümkündür.”1

Kürdlerin kökeni ve eskiliği konusunda yalnız Chopin değil, birçok başka tarihçi de benzer değerlendirmelerde bulunmuştur. Rus tarihçi Igor M. Diakonoff, Mezopotamya’nın en eski tarımcı ve hayvancı topluluklarının büyük ihtimalle kürdlerin ataları olduğunu belirtir. Ona göre, bu halk tarımı ve hayvancılığı ilk geliştirenlerden olmuş, böylece insanlığın medeniyet yolculuğunda belirleyici bir rol üstlenmiştir.2

Avusturyalı tarihçi Ferdinand Hennerbichler de benzer bir çizgide, “kürdler izlenebilir en erken Neolitik dönemden beri Kürdistan’da yaşamaktadır” diyerek, bu halkın köklerinin on binlerce yıl öncesine kadar uzandığını vurgular.3 Bu, kürdlerin, asurlar, arablar, farslar ve türkler gibi herhangi bir göçmen topluluk değil, Mezopotamya’nın öz ve asli halkı olduğuna işaret eder.

Neolitik devrim, yani insanlığın avcı-toplayıcı yaşamdan tarıma ve yerleşik hayata geçişi, en somut biçimde Kürdistan coğrafyasında yaşanmıştır. Göbeklitepe, Çayönü, Hallan Çemi, Nevalı Çori gibi arkeolojik merkezler bunun kanıtıdır. Arkeologlar bu merkezlerde yaşayanların proto-kürd topluluklarıyla bağlantılı olduğunu dile getirmektedir.4

Tarihçiler ayrıca Kürdistan’ın sadece ilk tarımın değil, aynı zamanda ilk köylerin, ilk yerleşim birimlerinin ve ilk toplumsal örgütlenmelerin yurdu olduğunu ifade eder. Diakonoff, bu merkezlerin insanlık kültürünün çekirdeğini oluşturduğunu, sonraki medeniyetlerin de bu temel üzerine yükseldiğini dile getirir.5

Hennerbichler ise, kürdlerin bu kadim sürekliliğini özellikle vurgular. Ona göre, arkeolojik izler ve dilsel devamlılık kürdlerin tarihini en erken izlenebilir dönemlerden bugüne kadar taşımıştır. Bu, başka hiçbir halk için bu kadar kesintisiz ve somut biçimde ortaya konmamıştır.6

Neden birçok tarihçi, alim ve araştırmacı kürdleri Mezopotamya’nın ilk kavmi olarak görmektedir? Bunun sebebi hem arkeolojik bulgular, hem de tarihsel kaynakların örtüşmesidir. Dil, kültür ve coğrafyanın iç içe geçtiği bu gerçeklik, kürdlerin yalnızca eski bir halk değil, aynı zamanda medeniyetin öncüsü olduklarını göstermektedir.

Kürdlerin eskiliği aynı zamanda Kürdistan ülkesinin büyüklüğünü de açıklamaktadır. Çünkü bu halk, en az on bin yıl boyunca Mezopotamya’nın geniş alanlarına yayılmış, dağlardan ovalara, tarım havzalarından göç yollarına kadar bütün coğrafyaya damgasını vurmuştur. Bu nedenle Kürdistan yalnızca bir ülke değil, insanlık tarihinin doğumhanesidir.7

Bugün Kürdistan’ı küçültmek, kürdleri azınlık gibi göstermek isteyenler, ya cahildir ya da işbirlikçidir. Kendi halkını hiçe sayan, bu büyük tarihin önünde eğilmek yerine efendilerin masasında kırıntı arayan liderler, tarihin lanetli sayfalarında anılacaktır. Halkına hakikatle hizmet eden her aydın, bu kadim mirası sahiplenmekle yükümlüdür.

Goran Candan

Kaynaklar:

Medvetandet som filosofisk och vetenskaplig utmaning

— En resa bortom religionens enkla svar och vetenskapens ofullständiga förklaringar

Existentialismen har länge utmanat religionens förenklade förklaringar till tillvarons mening. Redan barn genomskådar ofta de dogmatiska svaren. Vetenskapen däremot har successivt börjat erbjuda förklaringar till fenomen som länge har förblivit okända för oss.

Människans hjärna är ett centralt exempel. Den allmänna föreställningen att vi endast använder en bråkdel av dess kapacitet (cirka 10 %) har gett upphov till frågan om vad den återstående delen egentligen rymmer. Även om modern neurovetenskap visar att hela hjärnan är aktiv i olika grader, kvarstår den filosofiska frågan: finns det dimensioner av medvetande som vi ännu inte kan uppfatta?

Djurvärlden visar på olika sensoriska förmågor som överträffar människans: hundars förmåga att uppfatta infrarött ljus eller mycket låga ljud, komodovaranens extrema luktsinne. Detta antyder att vår biologiska konstruktion inte är fulländad, utan selektivt anpassad.

Den nya andligheten utgår härifrån och hävdar att medvetandet inte bara är en produkt av biologiska processer, utan själva källan till allt som existerar. Universum, tiden och livet förstås då som projektioner av ett större medvetande. Tiden, som enligt relativitetsteorin är relativ, betraktas ur detta perspektiv som en illusion, på samma sätt som själva livet kan förstås som en konstruktion.

Kvantfysiken bidrar till denna diskussion genom att visa på fenomen som inte kan förstås inom klassisk fysik. Att materien kan uppträda både som partikel och våg öppnar för paralleller till dualismens gamla filosofiska traditioner. Kanske är människan, som vissa spekulerar, biologiska “robotar” med ett begränsat men reellt deltagande i det kosmiska medvetandet.

Sammanfattningsvis kan verkligheten förstås som ett hologram — en tanke som redan de gamla civilisationerna i Mesopotamien, Indien och Egypten formulerade i sina kosmologier. Den moderna vetenskapens framsteg gör att vi långsamt blir mer benägna att acceptera sådana möjligheter.

Min egen resa i medvetandets mysterium

Religionen gav mig aldrig tillfredsställande svar. Redan som barn tyckte jag att dess förklaringar var för enkla. Vetenskapen, däremot, började öppna dörrar mot frågor som länge kändes obesvarbara. Som 17 åring läste jag George Politzer, genom meditation upptäckte jag en annan väg. Efter en stund i stillhet, och efter samtal med en god vän, ungdomsvännen (Ferid Metin) ställde jag mig en fråga som inte släpper taget om mig: vad finns i de delar av hjärnan som vi inte använder? Kan 91 % av vår hjärnkapacitet verkligen vara tom?

Ju mer jag använder mitt sinne, desto närmare känner jag mig detta större mysterium. Det är som om jag långsamt kopplas upp till något större — medvetandets källa.

Det som förut lät som myt eller fantasi, visar sig nu kanske vara en djupare sanning. Vetenskapen leder oss dit, men lika mycket gör vår egen inre erfarenhet.

Goran Candan

KÜRD LİDERLİĞİNİN BÜYÜK İHANETİ VE STRATEJİK ÇÜRÜMESİ

-- Boyun eğmeyi siyaset sanan kürd elitizminin özgürlüğü inkar eden yalanları ve tarihi sorumluluktan kaçışı

Kürd liderlerde bir zaaf, bir çürüme, hatta bir "puştluk" vardır. Bu sadece bireysel karakter zaafı değil; tarihsel, sosyolojik ve ideolojik bir çöküntünün ürünüdür. ''Kürd devleti'nin kurulmasına dünya konjonktürü el vermiyor şimdi'', ''Evet, bağımsızlık hakkımızdır ama gücümüz yetmiyor bunu yapmaya'', ''Ne ben, ne sen ne de çocuklarımız bağımsız bir kürd devletini görebilecektir, belki torunlarımızın torunları ancak görebilir; o da belki'', ''Bana kürd devletini altın tepside sunsanız, elimin tersiyle reddederim'', ''Bağımsız Kürdistan ancak şiirlerdeki bir hayaldir'' gibi sözler; Xapo, Barzanî, Talabanî gibi isimlerin bizzat kendilerine aittir. Bu sözler yalnızca bireysel görüşler değil, aynı zamanda bir teslimiyet ideolojisinin, gerçekten ve halktan kopuk ve işgalci-ilhakçı statükoya entegre olmuş bir liderliğin manifestolarıdır.

Fakat inkar edilmez bir gerçek vardır: Son elli yılda dünya haritasında en az elli yeni devlet ortaya çıktı. Slovakya, Doğu Timor, Eritre, Kosova, Güney Sudan ve hatta Sovyetler’in dağılmasından sonra ortaya çıkan pek çok devlet; kürdlerden daha az nüfusa, daha az siyasi tarihe ve daha zayıf direniş geleneğine sahip olmalarına rağmen kendi devletlerini kurabildiler. O halde bu kürd liderlerin söyledikleri şeyler objektif gerçeğe değil; kendi korkularına, miskinliklerine, çıkarlarına, ihanet geleneklerine ve bağlı oldukları sistemlere dayanıyordu. Bu sözlerin tamamı, koskocaman bir yalandır.

Barzanî hareketi, özellikle 1991’den sonra Amerika'nın Irak’ı fiilen parçalaması ve bölmesiyle birlikte büyük bir tarihsel fırsat elde etti. Fakat bu fırsat, ulusal bir özgürlük projesine değil; aileci, kabileci, ekonomik rant temelli, merkezî iktidara bağlı bir bölgesel yönetim kurmaya evrildi. Kürdistan Bölgesel Yönetimi, başta petrol gelirleri olmak üzere zengin yer altı kaynaklarını kullanarak bağımsızlık değil; Bağdat’a ve işgalci türk, arab ve fars devletlerine bağımlılığı derinleştiren bir yapı kurdu. 2017’de yapılan bağımsızlık referandumu, ciddi halk desteğine rağmen Barzanî liderliğinin pasifliği ve diplomatik beceriksizliği nedeniyle çöktü.

Talabanî çizgisi ise başından itibaren İran ve Bağdat rejimleriyle iç içe geçmiş, güney Kürdistan’daki ulusal birliği baltalamaktan başka bir rol oynamamıştır. Talabanî'nin “bağımsızlık bir şiirsel hayaldir” sözü, sadece kişisel bir inançsızlık değil, kürd halkının özgürlük mücadelesine yönelik açık bir hakarettir. Bu tür söylemler, kürd halkının kararlılığını değil, yöneticilerinin korkaklığını ve koltuk sevdasını yansıtmaktadır. Kendi halkına güvenmeyen, mücadeleyi örgütleyemeyen bir liderliğin, ulusal kurtuluşu gerçekleştirmesi mümkün değildir.

Xapo'nun (A.Ö) asrî büyük ajanlık provokasyonu ve kürd özgürlük hareketini içeriden çökerten stratejik ihaneti, kürd tarihinin en yıkıcı kırılma noktalarından biridir. Onun “Bana kürd devletini altın tepside sunsanız, elimin tersiyle reddederim” sözü, yalnızca bir siyasi tercihi değil, doğrudan kürd ulusunun egemenlik hakkını inkar eden sistematik bir bilinç operasyonunu ifade eder. Bu söz, işgalci sistemin içerdeki temsilcisi olarak işlev gören bir figürün, mazlum kürd halkının özgürlük hayallerini ve mücadele inancını yok etme niyetini açıkça ortaya koymaktadır.

Xapo'nuın çizgisi, kürd halkını örgütlemek değil, yönlendirmek; özgürlük mücadelesine yön vermek değil, onu kanalize edip etkisizleştirmek üzerine kuruluydu ama maalesef birçoğumuz bunu çok geç görebildi. 1999’daki İmralı'ya nakilayattan sonra ortaya koyduğu “devletsiz demokrasi”, “ulus-devletsiz ulus” ve “konfederal çözüm” gibi kavramlar, ulusal bağımsızlık fikrini sistematik biçimde tasfiye eden işgalci türk devleti ideolojik aygıtlarıdır. Bu kavramlar, işgalci türk devletinin “üniterlik” yapısına dokunmazken, kürd halkının özgürlük taleplerini “tehlikeli sapma” olarak damgalamayı meşrulaştırmıştır. Böylece Xapo ihanet çizgisi, kürd halkının elinden bağımsızlık ufkunu çalarak, mücadeleyi psikolojik olarak etkisizleştirmiştir.

Xapo'nun “reddederim” dediği şey, aslında kürd halkının tarihsel hakkıdır. Bu hak, Mahabad’da darağacına çıkan Qazî Mihemed’in, Zîlan’ın, Dersim'in bedeninde patlayan bombaların, Şeyh Said’in, Seyid Riza'nın boynuna geçirilen urganın hakkıdır. Bu hakkı bir birey ya da örgüt adına “reddetmek”, ne teorik ne de ahlaki meşruiyeti olan bir davranıştır. Dolayısıyla Xapo’nun bu çıkışı, yalnızca teslimiyetçi değil; aynı zamanda halk iradesine karşı yapılmış bilinçli ve stratejik bir ihanettir.

Bugün bile kürd liderliğinde kürd halkının taleplerinden uzak, işgalci devletlerle pazarlık yapan ve koltuk için her türlü tavizi veren bir elit-lider tabaka bulunmaktadır: Xapo, Barzani, Talabani'ler.. Bu tabaka, halkın özgürlük özlemlerine karşılık verememekte, uluslararası sistemin basit taşeronları haline gelmektedir. İşgalci devletlerin “denge unsuru” olarak kullandığı bu figürler, ne tarihî bir vizyona ne de gerçek bir devlet aklına sahiptir. Onlar için “Kürdistan”, sadece ticari imtiyazlar, ailevi iktidarlar ve diplomatik davetiyelerden ibarettir.

Tarih göstermiştir ki, hiçbir halk liderleri sayesinde değil, liderlerine rağmen özgürleşmiştir. Kürd halkının özgürlük mücadelesi de bu gerçekliğe sahiptir. Mahabad’da Qazî Mihemed yalnız bırakılmıştır. Şeyh Said’in kıyamı feodal işbirlikçilerin ihanetiyle bastırılmıştır. 1980’lerden bu yana onbinlerce kürd genci gerilla, liderlerden değil halktan güç alarak dağlarda mücadele etmiştir. Yani liderlik değil, halk iradesi belirleyicidir. Bu halk iradesi bastırılsa da, yönlendirilse de tarihin uygun anında yeniden belirleyici güce dönüşecektir.

Kürd halkı artık yeni bir siyasal akla, ideolojik netliğe ve onurlu direniş çizgisine ihtiyaç duymaktadır. Halkın özgürlük iradesini sahiplenen, mücadeleyi fedakarlıkla yürüten yeni kadrolar, yeni kuşaklar ortaya çıkmaktadır. Sadece türk, arab, fars devletlerine değil; onların işbirlikçisi olan kürd liderliklerine karşı da ideolojik, siyasi ve kültürel bir hesaplaşma zamanı gelmiştir. Bağımsızlık bir hayal değil, korkakların zihninde bastırılmış bir gerçektir. Gerçek olan şudur: Özgürlük, korkaklara verilmez; mücadele edenlerin hakkıdır.

Goran Candan

TASMASI İŞGALCİ DEVLETLERİN ELİNDE OLAN KÜRD LİDERLERİN UTANÇ VERİCİ İHANETİ

-- Kürd halkının boynuna geçirilen zincirin en kalın halkası: kürd liderleridir!

Boşuna heveslenmeyin! Ne yazık ki liderleriniz satılmıştır. Değil İran ta köküne kadar yıkılsa, Türkiye bile en derin temellerine kadar yıkılsa, yine de bu liderler başınızda olduğu müddetçe çok beklediğiniz bağımsız bir kürd devleti sahibi asla ve asla olamayacaksınız, ne yazık ki. Çünkü bütün kürd liderlerinin işgalcilerin sıkı bir kontrolü altında tuttukları tasmalı liderler olduğunu hep unutuyorsunuz. İsrail, birkaç ay önce Suriye devletini yerle bir etti. Batı Kürdistan (Rojava) kürd liderleri ne karar aldılar? Tekrar islamo-faşist işgalci arab lider Ahmet Şeriat (Colani) diktatörünün elinin altına girme kararı almadılar mı?

Bağımsız bir kürd devleti mi kurmak istiyorsunuz? Her şeyden önce, ayaklarınızdaki bu ağır prangaları ve sırtınızda taşınması artık imkansızlaşmış, en ağır yük olan bu ümmetçi-islamcı ve sahte-devrimci, sahte-solcu kürd liderlerini bir an önce sırtınızdan indirip başınızdan def edin.

ABD ve müttefikleri, İsrail ve Avrupa, 2003 yılında işgalci Irak islamo-faşist diktatörlüğünü ta temellerine kadar yerle bir etmedi mi? Etti. Kürd liderleri ne yaptı? 2004-2006 yılları arasında Bağdat'a gidip yeni bir işgalci Irkçı-inkarcı Irak Arab Devleti kurmadılar mı? 2003 yılında ABD ve müttefik güçleri Irak’ı yerle bir etmişti. Bu tarihi çok büyük bir fırsattı. Hepimiz işte şimdi kürd bağımsızlık günü geldi diye çocuk gibi sevinmeye başladık. Ama ne yaptı kürd liderleri? Hemen koşarak Bağdat’a gidip işgalci arab islamo-faşizmine yeni bir maske taktılar. Kürd halkı bağımsızlık beklerken, kürdlerin “liderleri” yeni bir işgalci ırkçı-inkarcı Irak Arab Devleti kurarak yine aynı oyunun maşası oldular. Suriye örneğinde de aynı sahne tekrarlandı. Batı Kürdistan'da, daha dün yerle bir edilen işgalci Esad diktatörlük rejimi sonrası bir araya gelip tarihsel bir rota belirlemek yerine, bu işgalci-islamcı Suriye arab diktatörlerinin kucağına yeniden oturdular. Kendilerine devrimci diyenlerin kararları, kürd halkının hayallerini islamo-faşist kabuslara kurban verdi. Kuzey'deki kürd liderleri, “kültüralist çözümler” dahil hiçbir çözümü istemeyin demediler mi size?

KÜRD LİDERLERİN HEPSİ AYNI İSKARTA MAL

Doğu Kürdistan'da kürd halkı, birkaç yıl içinde kısa aralıklarla üç defa ardı ardına ayaklanmadı mı? Peki, Doğu Kürdistan liderleri ne yaptı? Hiçbir şey. Çünkü onlar da bir iki istisna dışında (Yezdanpenah dışında) diğer Kürdistan parçalarındaki liderler gibi kürd halkının bağımsızlık davasına karşı olan hainlerdir.

Kürd halkı asırlardır beş ayrı celladın (türk, fars, arab, ve bir diğerinin, Ermenistan'ın) çemberinde yaşarken, bu halkın içinden çıktığını iddia eden liderler utanç verici bir sadakatle işgalcilerin tasmasını boyunlarında taşımaya devam ediyor. Bir halkın en büyük talihsizliği sadece dış düşman değil, içteki tasmalı liderlerdir. Bu liderler öyle bir sadakatle hizmet eder ki, efendileri yıkılsa bile onların sistemlerini ayakta tutmak için binbir taklayı atarlar. İran yıkılsa ne olur? Türkiye çökerse ne değişir? Bu liderler hala ayakta olduğu sürece kürd halkı esaretten başka hiçbir gelecek göremez. Çürümüş ve köleleştirilmiş bu zihinler kürd halkını zincire vurmaktan başka bir şey bilmez.

ÜMMETÇİ-İSLAMİST KÜRD LİDERLER: TARİHSEL BİR İHANET ZİNCİRİ

Kuzey’deki liderler, kültürel haklar bir yana, en temel insanlık değerlerine dahi gözlerini kapattılar. “Hiçbir çözüm istemeyin,” dediler halka, “tecavüzcünüzle, işkencecinizle evlenin, celladınızla birlik olun” dediler. Niye tecavüzcüsüyle, işkencecisiyle evlenecek, niye celladıyla birlik olacak bu güzel halk? Daha kaç kuşak tasmalı liderlerin önünde diz çökecek? Bu liderler, kürd halkının devrimci damarlarını uyuşturan birer zehir oldu. Sözde demokratik duruşlarıyla, kürd ulusunun özlemlerini bir pazarlık konusu haline getirip her defasında işgalcilerin taleplerini karşılamaktan başka bir şey yapmadılar.

Doğu Kürdistan’da üç kez üst üste halk ayaklanmıştı. Dünya sarsıldı, ama kürd liderleri yerinden oynamadı. Halk, bedel ödedi, can verdi, sokaklarda bağımsızlık ve özgürlük haykırdı. Peki, kürd liderler ne yaptı? Hiçbir şey. Sessiz kaldılar çünkü onların kulakları işgalci efendilerinin sesi dışında hiçbir şeyi işitemez. Onların gözleri halkının değil, işgalcilerin masasında duran ihanet belgelerine bakar. Bu sessizlik, ihanetten başka bir şey değildir. Çünkü bu liderler kürd halkının değil, işgalci rejimlerin sadık bekçileridir.

Ve işte buradayız. Halk ayakta ama lider diz üstünde. Halk yüzyıllardır zincirlerini kırmaya çalışırken, liderler o zincirleri yeniden ve yeniden kaynak yapıyor. Ne zaman halk uyanmak istese, liderler onu uyuşturmaya koşuyor. Kürd halkının kurtuluşu artık bu tasmalı liderlerden kurtulmadan mümkün değildir. Önce bu iç ihanet çemberi kırılmalıdır. Yoksa bağımsızlık sadece bir hayal olarak kalır, ve bu halk bir asır daha tasmasını kendi elleriyle takmaya devam eder. Oysa kürd halkı hem fedekar ve hemde yiğit ve hemde kahramandır. Bu edilgen liderler bu yiğit halka hiç yakışmıyor.

KÜRDİSTAN'DA ÜMMETÇİ-İSLAMİST KÜRD ŞEYHLİK KURUMU

Kürd halkının başına bela olmuş ümmetçi-islamist liderlerin ihanet tarihçesi bir asırdan fazladır devam ediyor. Bu isimler, her dönemde işgalcilerin dini söylemlerle halkı uyuşturma projelerinin baş aktörleri oldular. Osmanlı'nın son dönemlerinde kürd halkı şeriat söylemiyle padişaha biat ettirilirken, Şeyh Said Efendi gibi birkaç istisna hariç, kürd şeyhlerinin ekseriyeti dinin kurtuluşçu potansiyelini sistemle çatışma zemininde değil, halifeliğe sadakatte aradılar. Bunların temel motivasyonunun dini düzenin yeniden tesisi olduğu unutulmamalıdır. Kürd halkı bağımsız kürd devleti, özgürlük, eşitlik ve demokrasi isterken, bu şeyh liderler islami hilafetin geri gelmesini istiyordu!

İran'daki molla rejimiyle de kürd islamcı liderler aynı dili konuştular. Doğu Kürdistan’da şeyhlerin kürd toplumundaki etkisi, çoğu zaman halkın bağımsızlık bilincinin bastırılmasına hizmet etti. Kürd liderlik sınıfı, islam ümmeti ideali uğruna kendi ulusunun talihini gözden çıkardı. 1979 İran islam cuntası sonrası doğu kürdleri, Qasemlo gibi laik-demokrat bir önderlikte başkaldırdı, ama kürd şeyhleri kısa sürede Tahran’la barış içinde yaşamayı tercih etti. Çünkü onlar için ulusal özgürlük değil, dini düzen daha kutsaldı. Bu uğurda işgalci-inkarcı teokratik işgalcilerle aynı safta yer aldılar.

Irak'ta da durum değişmedi. Talabani ve Barzani liderliğindeki partiler, ABD'nin demokratik-kurtuluşçu müdahalesine destek verdikten sonra islamcı gruplarla defalarca ittifak kurdu. 1990’lardan itibaren Güney Kürdistan'da yükselen islamist cemaatler, Kürdistan'ın siyasi damarlarını zehirledi. İslamcı söylemle halkın direnişçi geleneği bastırılmaya çalışıldı. Bugünün Güney Kürdistanı’nda laiklik ya da ulusalcı hatlar değil, cemaatçi ilişkiler ve din üzerinden kurulmuş tarikat ve şeyhlik ağları belirleyicidir. İslam ümmeti idealiyle büyüyen bu liderler, hiçbir zaman kürd halkının bağımsız bir kürd devleti kurarak kendi kaderini tayin hakkını savunmadılar. Ama bu konuda çok keskin sözler sarf ettiler ve hatta 2017 tarihinde sonucuna sadık kalmadıkları bir bağımsızlık referandumu bile gerçekleştirdiler. Yapılan bağımsızlık referandumunda kürd milleti ezici bir çoğunluk oyuyla bağımsızlığa evet demişti. Onlar için Kürdistan'ın sınırlar değil, ümmetin yasaları belirleyicidir.

KUZEY KÜRDİSTAN'DA SAHTE-DEVRİMCİLER, SAHTE SOLCULAR: İŞGALCİ TÜRK DEVLETİNİN YENİ RESMİ MUHAFIZLARI: XAPO HAREKETİ

Kuzey Kürdistan’da halk uzun yıllardır işgalci islamo-faşist türk devletinin sınırları içinde türlü katliam, işkence ve azaplar içinde yaşarken, ona karşı en radikal görünen ama aslında sistemin bekçiliğini yapan bir grup liderle karşı karşıyadır: Xapo Hareketi. Bu hareket, kuruluşundan bugüne devrimci bir dil kullansa da “reformist”, “barışçıl çözüm”, “demokratik Türkiye” gibi söylemlerle halkın direnişini pasifize eden bir mekanizma idi. Kürd bayrağı gibi en temel kürd milli değerini bilinçlice reddeden bu ihanet hareketi, kürd milliyetçiliğinin devrimci özüne hep karşı çıkmış ve bugün artık açık bir şekilde işgalci türk devletinin legal sol kanadı gibi çalışmaktadır.

En açık örnek: 2025 son silah bırakma süreci. Xapo liderliği, işgalci türk ordusunun kürd köylerini bombaladığı, gençleri sokak ortasında infaz ettiği günlerde bile "barış süreci bozulmasın" diyerek sesini yükseltmedi. Kürd devrimci potansiyeli büyük yoğunluklu sahte-devrimci bir mücadele süreciyle pasifleştirip söndürdü. Kürd halkı dağlarda, kentlerde katledilirken, bu sahte-devrimciler Ankara'da işgalcinin parlamento toplantı salonlarında “çözüm süreci” adı altında kendi koltuklarını korumanın derdindeydi. Gerilla mücadelesi adı altında örgütlenen binlerce genç, bugün birer birer sessizce kürd bağımsızlık ve özgürlük davası dışına itiliyor.

İşgalci türk devleti, Xapo Hareketini kendi sınırlarını aşmayan, meclis içi bir muhalefet olarak tanımladı ve zamanla bu role oturtturdu. Kürd ulusal davasının özgürlük hareketi, devrimci-solcu pozlarında olan bu liderler, halkın bağımsızlık talebini gündemden düşürmek için her yolu denedi. “Bağımsızlık demek savaş demek,” dediler. “Demokratik özerklik yeter,” dediler. Peki bu özerklik nerede? Belediyeleri kayyumla gasp edilen halkın seçme hakkı bile yokken, Kuzey Kürdistan'daki 40 milyonluk koca bir kürd nüfusa tek bir ilkokul açma hakkı bile verilmiyorken, bu liderlerin “sivil siyaset” inadı sadece devletin taleplerine boyun eğmekten ibaret kaldı.

Bugün Kuzey Kürdistan’da gençler ya dağlara küskün dönüyor ya da metropollerde apolitikleşiyor, çünkü onların inançlarını tüketenler bu işte sahte-devrimci liderlerdir. Bu kürd liderlerin işgalci türk devletine duydukları hayranlık, “Türkiye’nin demokratikleşmesiyle kürdlerin özgürlüğü gelir” yalanında gizlidir. Ama tarih defalarca kanıtladı: işgalcinin demokrasi getirdiği görülmemiştir. Kürd liderlerinin hala işgalci devletin anayasası içinde çözüm araması, bu halkı sürekli inkarın ve asimilasyonun içinde tutmak için geliştirilmiş bir stratejiden başka bir şey değildir. Kürd halkının çektiği büyük acı ve ızdırapların uzatılmasından başka hiçbir şey değidir. Hatta ve hatta mazlum kürd halkını ebediyen işgalci türk devleti'nin kölesi olarak yeryüzünden ve tarihten silmekten başka bir şey değildir.

Goran Candan

ÜMMETÇİ-İSLAMİST,
SAHTE-SOLCU,
SAHTE-DEVRİMCİ
KÜRD LİDERLER

— Ümmetçi-islamist ve Sahte-Solcu/Devrimci Kürd Liderlerin Tarihsel İhanetlerinin Gölgesindeki Kürdistan’ın Karartılmış Geleceği

İşgalci Türkiye’nin anti-kürd siyasetinde şaşmaz bir kararlılıkla ilerlemesinin temel DAYANAK ve nedenlerinden biri, tarih boyunca kürd liderlerinin HEPSİNİN işgalci devletlerle olan işbirlikçi ilişkileridir. Bu işbirlikçi tutum, kürd halkının hak ve özgürlük mücadelesini zayıflatmış, işgalci devletlerin ise kürdleri baskı altında tutma politikalarını sürdürmelerine olanak sağlamıştır.

Tarihsel olarak, Osmanlı İmparatorluğu döneminde birçok kürd beyi ve şeyhi, Osmanlı merkezi otoritesiyle ittifaklar kurarak kendi iktidarlarını koruma yoluna gitmiştir. Örneğin, 1514 Çaldıran Savaşı sonrasında İdris-i Bitlisî’nin öncülüğünde birçok kürd beyi Osmanlı ile anlaşmalar yaparak özerkliklerini koruma karşılığında Osmanlı egemenliğini kabul etmiştir. Bu anlaşmalar, kısa vadede kürd beylerine avantaj sağlasa da uzun vadede Osmanlı’nın merkeziyetçi politikaları karşısında bu özerklikler ortadan kaldırılmıştır.

19. yüzyılda büyük kürd beyi Bedirhan Bey’in Osmanlı’ya karşı başlattığı başkaldırı, kürdlerin bağımsızlık mücadelesinin önemli bir örneğidir. Ancak bu başkaldırının bastırılması ve Bedirhan Bey’in sürgüne gönderilmesi, Osmanlı’nın kürd liderleri üzerindeki kontrolünü pekiştirmiştir. Daha sonra, II. Abdülhamid döneminde kurulan Hamidiye Alayları aracılığıyla kürd aşiretleri Osmanlı ordusuna entegre edilmiş, böylece kürd liderleri Osmanlı’nın askeri ve siyasi politikalarının bir parçası haline getirilmiştir.

Kürd dini liderleri de benzer şekilde Osmanlı’nın panislamist politikalarına entegre edilmiştir. Özellikle II. Abdülhamid döneminde, halifelik makamı kullanılarak kürd şeyhleriyle doğrudan ilişkiler kurulmuş ve bu liderler Osmanlı’nın dini otoritesini kabul etmeye teşvik edilmiştir. Bu ümmetçi siyaset, kürd halkının ulusal bilincinin gelişmesini engellemiş ve dini bağlılık, ulusal kimliğin önüne geçmiştir.

Modern dönemde de benzer işbirlikçi eğilimler devam etmiştir. Birçok kürd siyasi lideri ve aydını, işgalci Türkiye, İran, Irak ve Suriye gibi islamcı devletlerle yakın ilişkiler kurma suçu işlemiş, bu devletlerin politikalarını desteklemiş ve kürd halkının ulusal çıkarlarını ikinci plana atmıştır. Bu liderlerin birçoğu, kendi kişisel, ailevi ve aşiretsel çıkarlarını kürd halkının özgürlük mücadelesinin önünde tutmuş, böylece kürdlerin bağımsızlık ve özgürlük taleplerini zayıflatmıştır.

Kürd halkının en büyük sorunlarından biri, tarih boyunca süregelen bu işbirlikçi liderlik anlayışıdır. Bu “naylon” kürd liderler, halkın özgürlük mücadelesine çok büyük bir zarar vermiş, işgalci devletlerin politikalarını desteklemiş ve kürdlerin ulusal bilincinin gelişmesini engellemiştir. Kürd halkının gerçek özgürlüğe ulaşabilmesi için, bu işbirlikçi liderlik anlayışını reddetmesi ve kendi ulusal çıkarlarını ön planda tutan, bağımsız ve kararlı bir liderlik yapısını inşa etmesi gerekmektedir.

Bu siyasi yenilgiden tek sorumlu olanlar: BÜTÜN KÜRD LİDERLERDİR

Her kürd, “rezalet”, “kabul edilmez”, “ihanet”, “işbirlikçilik”, “kürdün namusu pazarda satılıyor”, “satılmışlık”, “sözün bittiği yer” gibi ifadelerle kürdlerin içinde bulunduğu çukuru anlatıyor. Ama hemen hemen hiç kimse, bu sonucu yaratanların bizatihi kürd liderleri olduğu gerçeğini dile getirmeye cesaret edemiyor!

Kürdleri bu rezil duruma ben sokmadım, sen de sokmadın, o da sokmadı. Kürdleri bu rüsva duruma sokan kürd liderleridir – hem de yalnızca bir iki kişi değil. Başûr, Bakur, Rojava ve Rojhilat’taki bütün kürd liderler, kürd halkının içinde bulunduğu bu kabul edilemez durumun tek sorumlularıdır.

Goran Candan

Bu YANLIŞ BİR DAVRANIŞTIR!

Kürd halkının temel insanî haklarını savunurken yüzünü örtmeye gerek yoktur

— İslamist turk-arab & fars terör örgütleri yüzlerini örtmüş olabilir; çünkü onlar gerçekten suç işlemekte, masum sivillere karşı acımasız şiddet uygulamaktadır

Kürd halkının özgürlük mücadelesinde yüz örtme yanılgısına karşı bir uyarı!

Yüzümüz açık, davamız meşrudur. Kürd halkı, doğuştan gelen temel insanî haklarını savunurken yüzünü örtmek zorunda değildir. Bizim davamız gizlenmeye muhtaç bir dava değildir; çünkü haklıdır, meşrudur ve insanlık onurunun özüdür. Yüzünü örten, kendi varlığını suçlu gören bir psikolojiyi taşır. Oysa biz suçlu değiliz; suç işleyenler, kürd halkını yüzyıllardır kendi toprağında köleliğe mahkûm eden işgalci devletlerdir.

İslamist arab-türk ve fars terör örgütleri yüzlerini örtmüş olabilir; çünkü onlar gerçekten suç işlemekte, masum sivillere karşı acımasız şiddet uygulamaktadır. Onların eylemleri karanlık, hedefleri gayrimeşru, yöntemleri insanlık dışıdır. Kürd halkının meşru mücadelesiyle bu zihniyetin uzaktan yakından ilgisi yoktur. Bu iki çizgiyi karıştırmak, hem ideolojik hem de tarihsel olarak büyük bir yanlıştır.

Kürd halkının özgürlük savaşçıları, meşru ulusal, sosyal, demokratik, bağımsızlık, özgürlük, eşitlik ve laiklik davasının temsilcileridir. Bizim varlık nedenimiz, işgalci devletlerin uyguladığı sistematik devlet terörüne son vermektir. Biz hiçbir koşulda sivillere silah doğrultmamış, doğrultmayacak olan bir halkın direniş gücüyüz. Suçlu olan, halkımızın bu en doğal haklarını gasp eden ve baskıyla susturmaya çalışan türk, fars ve arab devletleridir.

Yüzünü örtmek, mücadeleyi kirli gösteren, davayı haklılıktan uzaklaştıran ve düşman propagandasına hizmet eden bir görüntü yaratır. Haklı davayı gizli bir suç gibi göstermenin, tarihsel ve siyasal açıdan hiçbir savunulabilir yanı yoktur. Bizim savaşımız, alenen yürütülen, halkımızın gözleri önünde büyüyen ve uluslararası hukukta da meşru kabul edilen bir özgürlük savaşıdır.

Bu yanlış geleneği kürd halkı arasında yayanların başında PKK gelir. PKK, kürd halkının ulusal kurtuluş bilincini devrimci bir yönelimden BİLİNÇLİCE uzaklaştırarak karanlık, kapalı ve terörist biçimlere sokmuştur. Daha da kötüsü, bu taktiği filistin-arab islamist terör örgütlerinden devralarak, kürd özgürlük mücadelesinin karakterine yabancı bir yöntem haline getirmiştir. Bu, sadece taktik bir hata değil, aynı zamanda ideolojik bir sapmadır.

Bizim mücadelemiz şeffaflık, halkla bütünleşme ve açık yüzle meydan okuma üzerine kuruludur. Halkın desteğini kazanmanın yolu, yüzünü gizlemek değil, halkla yüz yüze, omuz omuza durmaktır. Yüzünü kapatan bir savaşçı, kendi halkına karşı bile yabancılaşır; bu, devrimci moralin çürümesine yol açar.

Kürd halkı, tarih boyunca işgalci güçlere karşı açık kimlikle direndi. Bedirxan’dan Şeyh Ubeydullah’a, Seyit Rıza’dan Peşewa Qazî’ye, Mustafa Barzani‘ye kadar tüm kürd halkının önderleri, davalarını yüzleri açık biçimde savundular. Onların cesareti, bugünkü nesillere miras kalmış en büyük değerdir. Yüzünü örtmek, bu mirasa ihanettir.

İşgalci türk, fars ve arab devletleri, zaten propagandalarında kürd özgürlük savaşçılarını “terörist” diye damgalamak için çırpınıyor. Yüzü örtülmüş bir görüntü, onların eline hazır malzeme verir. Oysa biz düşman propagandasını çürütecek en güçlü silaha sahibiz: açık yüzümüz, haklı davamız ve meşru mücadelemiz.

Mücadelemizi görünür kılmak, hem halkımızın özgüvenini pekiştirir hem de uluslararası kamuoyunda davanın meşruiyetini güçlendirir. Bizim savaşımızın ışığı, karanlığa saklanmaktan değil, gerçeğin aydınlığına çıkmaktan beslenir. Kürd halkı, haklı davasını korkusuzca savunacak ve yüzünü asla gizlemeyecektir.

Terörizmin klasik tanımı, siyasi veya ideolojik amaçlarla sivillere karşı şiddet uygulamak, toplumsal korku ve kaos yaratmaktır. Bu muhteva, işlenen eylemin hedef kitlesini ve yöntemini belirler. Eğer bir hareketin hedefi sivil halksa, bu eylem hangi söylemle süslenirse süslensin terörist bir eylemdir.

Biçim açısından terör örgütleri, genellikle yüzlerini gizler, kimliklerini saklar ve gizlilik içinde hareket ederler. Bu, hem güvenlik gerekçesi hem de suçluluk bilincinin yansımasıdır. Terörizmin klasik biçiminde, kapalı yapılar, gizli hücreler ve maskelenmiş kimlikler öne çıkar.

Kürd özgürlük hareketi, meşru mücadele anlayışı gereği bu klasik terörist biçime uymamalıdır. Çünkü burada amaç sivillere korku salmak değil, halkı özgürleştirmek ve devlet baskısını sona erdirmektir. Açık yüzle, halkın önünde yürütülen mücadele, terörizmin karanlık biçimlerinden köklü bir kopuş anlamına gelir.

Yüzünü örtme geleneğini sürdürmek, bir hareketin dışarıdan terörist olarak algılanma riskini artırır. Bu nedenle meşru direniş, görünürlük ve şeffaflıkla özdeşleşmelidir. Klasik terörist yapılarla ideolojik ve görsel farkın net şekilde ortaya konması, ulusal kurtuluş mücadelesinin haklı zeminini güçlendirir.

Goran Candan